Osocze i penicylina dla Powstania

Alianci zostawili powstańców samych sobie. Opuścili nas. Zdradzili, a w najlepszym wypadku byli bierni. I takie tam. Ostatnio można było całkiem sporo podobnych opinii usłyszeć.

No dobra, to pokażę wam tę bierność.

14 sierpnia 1944 roku z lotniska Foggia we Włoszech wystartował do zadania specjalnego Liberator B-24 „F” o numerach  KG871 z 31 Dywizjonu Południowoafrykańskich Sił Powietrznych (SAAF) 205. Grupy RAF. Załoga składała się z siedmiu lotników:

Capt Nicolaas Van Rensburg – SAAF

Lt Ray Arras Lavery – SAAF

Lt John Christopher Branch-Clark – SAAF

WO2 Joseph Arnold Meyer – SAAF

WO Reginald Walter Stafford – SAAF

Sgt Edward Hall Turner – Royal Air Force Volunteer Reserve

WO2 Ben Nevis Woods – SAAF

Celem misji była objęta powstaniem Warszawa, a na pokładzie znajdowały się zasobniki dla walczących w stolicy Polaków. Liberator został zestrzelony i spadł na Pradze u zbiegu ulic Batalionu Platerówek i Jagiellońskiej. Cała załoga zginęła. Po wojnie zwłoki lotników zostały przeniesione na cmentarz aliancki w Krakowie. Lista poległych alianckich lotników latających na placówki bądź to w Warszawie, bądź poza nią jest znacznie dłuższa.

Misje były skrajnie niebezpieczne. Na liczącej kilka tysięcy kilometrów (tam i z powrotem) trasie zagrożeniem były nie tylko niemieckie nocne myśliwce, czy baterie artylerii przeciwlotniczej. Już sama długość lotu była wystarczającym czynnikiem ryzyka. A loty odbywały się w nocy. Nad Karpatami załogi walczyły z sierpniowymi burzami i oblodzeniem. Gdy już przeszło się nad Tatrami i udało się szczęśliwie minąć rejon Tarnowa, gdzie operowały myśliwce, trzeba było zejść bardzo nisko – do Wisły. A potem ku górze, na północ. Wiele kilometrów przed celem załoga przestawała nawigować. Warszawę było widać z daleka. Płonęła. Zrzut następował z niskiego pułapu, na otwartych klapach, przy małej prędkości i w ogniu artylerii. Straty załóg były bardzo duże.

Tej samej nocy, kiedy zginęła załoga kapitana van Rensburga, do baz nie powróciło znad Warszawy łącznie osiem maszyn.

Podczas misji nad Polską ginęli Kanadyjczycy, Szkoci, Anglicy i Irlandczycy, Australijczycy oraz Polacy z 1586 Eskadry do Zadań Specjalnych. W większości młodzi ludzie, czasem wręcz chłopcy.

Nie mam siły więc słuchać tych bzdur, że alianci zostawili powstanie. Co można było więcej zrobić w tamtej sytuacji?! Chociażby przez szacunek dla spoczywających na Cmentarzu Rakowickim lotników wypadałoby zamknąć gęby i przestać pleść głupstwa. 

Do Warszawy drogą lotniczą trafiała nie tylko broń ręczna, granatniki przeciwpancerne, granaty czy amunicja. W zasobnikach leciał także sprzęt medyczny – zestawy chirurgiczne, opatrunki, witaminy, morfina i inne leki. To za sprawą alianckich zrzutów w stolicy znalazło się osocze suszone. Wtedy, podczas powstania, wykorzystano je pierwszy raz na naszych ziemiach. W podobny sposób trafiła do nas penicylina. Anonimowy powstaniec, dziś już nie ustalimy który, był pierwszym pacjentem, który na terenie Polski otrzymał ten cudowny lek. Zresztą penicylina przewija się w powstańczych wspomnieniach. Wystarczy wpisać odpowiednie słowa klucze w Internecie. Pudełka z tym pierwszym antybiotykiem znalazły się w zasobnikach nieoficjalnie i w dużej tajemnicy przed… Brytyjczykami. Ofiarowana powstańcom penicylina była bowiem darem służby zdrowia II Korpusu Polskiego gen. Andersa. W sierpniu 1944 roku wciąż była ona nowością, a jej zapasy ciągle były ograniczone. Ściśle ją reglamentowano. Miała ona trafiać przede wszystkim do poszkodowanych w działaniach bojowych na froncie. Zresztą polskie oddziały otrzymywały ją od Brytyjczyków. Ogółem udało się przerzucić do Warszawy 191 tys. jednostek oxfordzkich soli wapniowej oraz 4,5 mln soli sodowej penicyliny. Na spisie materiałów sanitarnych wysłanych do Polski widnieje jednak dopisek: [penicylina] stanowi dar II Korpusu Polskiego i nie powinna być ujawniona władzom brytyjskim.    

Ilu powstańcom udało się dzięki niej przeżyć? Tego też chyba nigdy się nie dowiemy.